Wat we altijd graag doen, is het enthousiast maken van jongeren voor het werk van de Stichting. Via vrijwilligster Dietie meldden zich vorig jaar twee jongedames, die op zoek waren naar een nuttige stageplek. In Roemenië ben je dan op het goede adres, want daar kun je je zeker nuttig maken. Bijvoorbeeld door als gastdocent voor de klas te gaan staan, kun je Roemeense kinderen laten zien hoe groot de wereld is en hoeveel er te ontdekken valt. En ambitie bij deze kinderen leidt ertoe dat zij iets van hun leven willen maken. Het mes snijdt dus aan twee kanten. Dit is het verhaal van Liselot en Femke.

Voor onze opleiding, tweetalig atheneum, was het de bedoeling dat wij in ons 5de jaar een internationale stage gingen doen. Wat we precies wilden doen, wisten we nog niet. We wisten wel dat we onze stage nuttig bezig wilden zijn en het liefst wilden we mensen helpen die onze hulp nodig hadden. Na heel wat brainstormen en rondvragen zijn we bij de tante van Femke, Dietie Strunk, terechtgekomen. Dietie heeft via de Stichting Roemeense Kinderhulp elke zomer twee Roemeense kinderen in huis. Verder doet ze ook veel vrijwilligerswerk voor de Stichting en ze wilde ons graag helpen om in contact te komen.

Bij de Stichting werden wij enthousiast ontvangen. We vertelden ons verhaal en er werd ons verteld dat wij onze stage konden gaan lopen in het kindertehuis in Sovata, Tinkerbell, en dat we Engelse lessen konden geven op de basisschool in S?r??eni. We waren meteen enthousiast en begonnen met de voorbereidingen, want we wilden natuurlijk niet met lege handen in Roemenië aankomen. We zijn een inzamelingsactie begonnen om zo veel mogelijk geld in te zamelen, dat we daar uit konden gaan geven. We hebben veel geld bij elkaar kunnen krijgen door donaties van vrienden en familie en door lege flessen in te zamelen. Voor onze actie hebben we ook de pers benaderd, om meer mensen ons plan te vertellen. Hierdoor hebben wij veel positieve reacties gekregen en zijn we zelfs benaderd door de radio. Een week voor ons vertrek waren we uitgenodigd in de studio en ook hier hebben we ons verhaal verteld. In totaal hebben we meer dan 1.000 euro opgehaald, veel meer dan we zelf durfden te hopen.

Tijdens onze voorbereidingen werden we zo enthousiast, dat we het liefst per direct op het vliegtuig hadden willen stappen om in Sovata te gaan helpen. Helaas moesten we nog even wachten, maar op 11 april 2019 was het dan echt zo ver en vertrokken we naar Roemenië. Ondanks dat we alles geregeld en uitgezocht hadden, wisten we niet precies waar we terecht zouden komen en wat we moesten verwachten. Eenmaal aangekomen in Roemenië keken we onze ogen uit. We waren terechtgekomen in een wereld die voor ons onwerkelijk was. Hele gezinnen die in kleine houten hutjes wonen, paard en wagen dat gebruikt wordt als vervoermiddel en kinderen van nog geen vijf jaar oud die met enkel wat vodjes om hen heen langs de weg stonden. We hebben allebei wel een paar dagen nodig gehad om deze nieuwe wereld te verwerken en te begrijpen.

De dag na onze aankomst zijn we naar het kindertehuis gegaan om kennis te maken met wat mensen van de Stichting en met Kata, de maatschappelijk werkster, die ons verder zou helpen met onze stage. De maandag na onze aankomst begon onze stage dan echt. We hebben die hele week Engelse les gegeven op de basisschool in S?r??eni. Met de kinderen hebben we verschillende onderwerpen behandeld zoals familie, dieren en onszelf. Deze thema’s hebben we verwerkt in spelletjes en liedjes, zodat onze lessen leerzaam maar toch ook leuk waren. Wij verbaasden ons erover hoe graag deze kinderen naar school gingen en hoe leuk ze het vonden om met ons te praten en te spelen. Aan het begin van de week werd ons verteld dat we voor een kleuterklas zouden komen te staan met achttien kinderen. Toen we eenmaal voor deze klas stonden, waren er maar zeven kinderen. We vroegen aan de docente waar de rest van de klas was, maar zij kon hier geen duidelijk antwoord op geven. Ze vertelde ons dat deze kinderen waarschijnlijk op het land aan het werk waren voor hun ouders of thuis voor hun broertjes en zusjes aan het zorgen waren. Het feit dat we hier praatten over kinderen van vijf-zes jaar, schokte ons enorm. Door onze lessen op deze basisschool zijn we onszelf gaan realiseren dat het helemaal niet zo heel vanzelfsprekend is dat wij iedere dag naar school kunnen.

Tijdens ons verblijf in Sovata hebben we ook geholpen in het kindertehuis. We hebben geholpen met het verven van een kamer, kledingpakketten samengesteld voor arme gezinnen in het dorp en we zijn met alle kinderen van Tinkerbell uit eten geweest. De kinderen gaan bijna nooit uit eten en samen hebben we genoten in een restaurantje in Sovata. We vonden het ontzettend leuk om deze kinderen een gezellige avond te bezorgen, die mogelijk gemaakt was door het geld dat we ingezameld hadden.

Via Dietie kwamen we met de familie Orban in contact. In de eerste week van onze stage zijn we langs dit gezin gegaan om kennis te maken. De familie Orban woont op de bovenste verdieping van een flat in Sovata. Ze wonen heel erg klein en hebben het niet rijk. Maar we werden met open armen ontvangen en er werd ons van alles aangeboden. We waren allebei heel erg verbaasd over het feit dat mensen die zo weinig hebben, zoveel wilden geven. Dat is iets wat we in Nederland nog niet tegen zijn gekomen. We vertelden dit gezin over onze stage en ze boden ons meteen aan om te helpen met het maken en rondbrengen van de voedselpakketten. Met het geld dat we in Nederland al ingezameld hadden zijn we naar de Penny Market geweest, waar we meer dan twintig voedselpakketten samengesteld hebben. De volgende dag zijn we naar Sarateni en Iliesi geweest om deze pakketten uit te delen. We hadden van de Stichting en van Dietie verschillende adressen gekregen van gezinnen en mensen die deze voedselpakketten hard nodig hebben. Het raakte ons ontzettend toen we zagen hoe deze mensen leven, in houten hutjes zonder elektriciteit. Iedereen was zo ontzettend dankbaar en met gemixte gevoelens zaten we die avond weer in ons appartement. Aan de ene kant waren we ontzettend blij dat we deze mensen konden helpen, aan de andere kant waren we geraakt door de leefomstandigheden van deze mensen.

Onze stage in Roemenië heeft ons beiden enorm veranderd. Ons perspectief op de wereld is anders geworden. We beseffen nu dat dingen die wij heel normaal vinden, niet voor iedereen vanzelfsprekend zijn. Eenmaal teruggekomen in Nederland duurde het een tijdje voordat we weer gewend waren aan onze eigen omgeving. En nu zijn we dankbaar dat deze stage onze horizon verbreed heeft en ons heeft laten zien en realiseren hoeveel verschillen er in de wereld zijn.

Liselot Gerdes en Femke Zweekhorst