Onlangs is Pistike 18 jaar geworden. Nog één jaar naar het voortgezet onderwijs en dan heeft hij zijn schooldiploma op zak. Het valt niet altijd mee om 18 jaar te zijn. Je valt voor je gevoel soms tussen wal en schip. Je schommelt tussen kind en volwassen zijn in en dat is best verwarrend.

Voor Pistike is dit niet anders dan voor andere kinderen, maar gelukkig heeft hij één zekerheid en dat is dat hij internationaal vrachtwagenchauffeur wil worden. Momenteel is hij met behulp van het rijbewijsfonds aan het oefenen om straks zijn rijbewijs te halen.

Lange tijd was het onduidelijk waar de familie van Pistike zich bevond. Niemand wist hier iets van af, ook de kinderbescherming niet. Pistike is 18 jaar geleden door zijn moeder achtergelaten in het ziekenhuis. Zijn moeder was getrouwd, had twee kinderen, maar kreeg een kind van een andere man. Dit kind was Pistike.
Zonder ID-kaart is zij naar het ziekenhuis gegaan, bevallen en daar twee dagen later weggevlucht en Pistike daar achtergelaten.

In de zoektocht naar de moeder heeft de politie en de rechtbank tot twee keer toe een andere vrouw uitgenodigd om te achterhalen of zij de moeder is. Deze vrouw had bijna dezelfde naam en achternaam als de werkelijke moeder van Pistike en zij woonde ook nog in hetzelfde dorp. De vrouw heeft altijd ontkend dat Pistike haar zoon is. Achteraf is nu duidelijk dat het hier om een verwisseling is gegaan, maar in die tijd werd gedacht dat zij niets meer met Pistike te maken wilde hebben. Ditzelfde verhaal vertelde deze vrouw in 2011 ook aan Kata, die toen op zoek was naar de moeder van Pistike om een geboorteakte voor hem te kunnen laten maken. Dit was nodig om een paspoort aan te kunnen vragen, deze had Pistike niet en kon zodoende nooit mee naar het buitenland.

Door het onvermoeibaar verder blijven zoeken, door ontzettend veel doorzettingsvermogen en door toevalligheden, heeft onze sociaal werkster Kata, na vijf jaar uiteindelijk de echte moeder gevonden.
Nu was het mogelijk om de moeder de papieren te laten tekenen, zodat Pistike eindelijk een legale geboorte-akte zou krijgen.

Samen met Pistike is Kata in augustus naar de familie geweest. Zij waren daar al vaker naar toe gereisd, maar steeds was zijn moeder in het buitenland aan het werk. Het was lang onduidelijk geweest voor Pistike waarom hij bij de kinderbescherming terecht was gekomen en waarom zijn moeder zich niet meer om hem heeft bekommerd. Pistike kreeg nu alleen zijn moeder terug, maar een hele familie van broertjes, zusjes, neefjes, nichtjes, ooms en tantes. Het bleek een grote Roma familie te zijn. Zijn vader was een aantal jaren geleden op nieuwjaarsdag overleden. Zijn moeder had met zijn vader drie kinderen gekregen.

Pistike had kleine cadeautjes meegenomen en deelde deze uit.

Bij het afscheid zeiden zijn moeder, zijn broertjes en zusjes nog wel sorry tegen Pistike. Sorry dat zij hem nooit zijn gaan zoeken. Zijn broertjes en zusjes wisten wel dat hij bestond, maar de moeder heeft nooit kunnen aangeven waar Pistike was. Ze waren blij en dankbaar dat ze elkaar weer hadden gevonden.
Uiteraard vroegen zij wanneer hij weer zou komen en wat hij dan kon meebrengen. Logisch gezien de situatie waarin deze familie leeft. Pistike heeft beloofd dat hij terugkomt en hen gaat proberen te helpen.

Op de terugweg was Pistike heel stil en heeft hij vooral de hele situatie op zich laten inwerken. Kata had met hem te doen. De impact van dit bezoek is enorm en de situatie blijft ondanks de antwoorden heel verdrietig voor Pistike. Uiteindelijk zei Pistike dat hij blij was niet meer alleen op deze wereld te zijn, maar dat hij ook wel inzag dat hij heel veel geluk heeft gehad dat hij in Tinkerbell terecht is gekomen.
Wat bij hem nog het meeste indruk achterliet was het feit dat hij zich realiseerde dat hij de enige was van de hele familie die kon lezen en schrijven en echt onderwijs heeft genoten.

Zijn zelfbeeld is na het bewuste bezoek in positieve zin bijgesteld.
Hij houdt nu contact via Facebook met zijn broertjes en zusjes en is al een keer alleen teruggegaan om hen op te zoeken.