De meeste vrijwilligers van de lopersgroep gaan al jaren mee naar Sovata om alle gezinnen te bezoeken die hulp krijgen. Waarom iedereen een persoonlijk bezoekje krijgt staat hieronder in het licht-blauwe kader.

1000 persoonlijke bezoekjes dat is nogal wat. Sommige bezoekjes kosten niet veel tijd, maar er zijn ook bezoekjes die uitlopen tot een half, zelfs een heel uur. Het is doorwerken om alle enveloppen afgeleverd te krijgen. Maar het lukt altijd en het is geweldig werk om te (mogen) doen. Zeker afgelopen jaar, omdat we het jaar daarvoor door alle coronamaatregelen niet konden gaan. In dat jaar zijn er geen dozen met hulpgoederen uitgegeven. Gelukkig konden we de meeste Roemeense pakketgezinnen wel voedselbonnen geven. Die bonnen zijn toen door Roemeense medewerkers van onze Stichting met vrijwilligers ter plaatse uitgereikt. In 2021 konden we gelukkig weer richting Sovata vertrekken. De mensen waren ontzettend blij verrast dat we kwamen, dat hadden zij echt niet verwacht.
De meeste lopers gaan al jaren mee met het hulpgoederentransport. Ze hebben een berg ervaring, maar soms komen ze een situatie tegen die nog meer indruk maakt dan normaal, die hen raakt. Wij vroegen, net als in 2019, de lopers naar het bezoekje dat de meeste indruk op hen heeft gemaakt.

 Kind met kinderen / Roemenen helpen Roemenen
Loper Wilma Verhoef

Dit jaar konden we gelukkig weer naar Sovata om zelf uitnodigingen en voedselbonnen rond te brengen. Wel met de nodige voorzorgsmaatregelen vanwege Covid. Mondkapjes waren overal verplicht buiten (maar daar hield lang niet iedereen zich aan), de handgel zat standaard in onze tas en wij hadden speciale hesjes met de tekst ‘Stay safe, keep distance’ aan om al te veel geknuffel onderweg te voorkomen.
Het was goed en fijn om er weer te zijn na twee jaar. We vertrokken pas half november, later dan
normaal maar toch hadden we de meeste dagen goed weer om enveloppen rond te brengen.
Terugkijkend zijn er twee bezoeken die er voor mij uitspringen. De één is erg triest, maar de ander is juist positief.

We weten inmiddels dat vooral de zigeunermeisjes op jonge leeftijd zwanger worden en kinderen krijgen. Zo kwamen we in een buitenwijk van Chibed in een klein hutje bij Timi. Timi is in 2016 als 11-jarige met de kindervakantie in Nederland geweest. In 2019 bij ons laatste bezoek was ze zwanger. Nu was ze bijna 17 jaar, liep er een peuter rond en had ze een baby van enkele weken oud op de arm. Maar dat was nog niet alles, daarnaast had ze de zorg over 4 kinderen van haar partner. Met een hart vol medelijden zag ik het aan. Voor de baby was een apart hoekje met bed geïmproviseerd. De rest van het gezin sliep met elkaar op een groot bed. Wat een manier van leven. Behalve de uitnodiging voor de pakketten, hebben we nog een tas met wat babyspullen gemaakt en heeft ze later nog een extra pakket ontvangen. Machteloos besef je dan dat dit slechts een druppel op een gloeiende plaat is.

Een positieve ervaring had ik op de uitdeeldag. We waren in de voorafgaande week op zoek geweest naar een gezin. Het adres waar we terecht kwamen bleek een afgesloten huis en volgens de buren waren de bewoners gevlucht voor de politie. Dat beloofde niet veel goeds. Toen we dit nog eens nader bekeken, bleek dat deze man schaapsherder was, altijd buiten aan het werk in het veld, een vriendelijke man die ik in 2019 buiten in het veld bij zijn schapen had ontmoet. Ik kon me niets voorstellen bij dit verhaal van de buren. Op ons verzoek heeft een vertaler telefonisch contact met hem gezocht en gevraagd of hij op zaterdag naar de plek wilde komen waar de pakketten worden uitgedeeld. Rond twee uur, we waren al bijna klaar, was hij er met zijn zoontje. We vroegen hem of wij zijn huis mochten zien en enkele foto’s mochten maken en vragen mochten stellen voor het Nederlandse pakketgezin. We volgden hem met de auto over de weg buiten Sovata, richting Praid, waar hij links afsloeg, een modderig pad naar boven volgend. Na veel geslinger langs enkele huizen, sommige nog in aanbouw, stopten we bij een boerderij. Recht voor ons stond een vrij nieuwe blokhut met een nieuwe auto ervoor. Daar woonde de eigenaar. De schaapsherder woonde met zijn vrouw en zoontje in een kamer boven de stal. Binnen vertelde hij zijn verhaal. Hij had een probleem aan zijn rug waardoor hij geen werk kon vinden. Zijn vrouw was doof en kon ook niet werken. Zijn baas liet hem hier wonen in ruil voor de zorg van de dieren. Naast schapen waren er ook nog koeien. Zijn baas hielp hem met van alles. Hij kreeg een auto om zijn zoontje naar school te brengen (tegenwoordig worden alle kleuterscholen voor kinderen tot 7 jaar ondergebracht in 1 gebouw in Sovata) en hoewel de kamer eenvoudig was, was het warm, droog en de meest noodzakelijke dingen waren aanwezig. Hij was oprecht blij. En wij ook. Gelukkig konden we dit vreemde verhaal positief afsluiten.

Bij het adres ontbrak de A, waardoor wij verkeerd hadden gezocht. Bovendien hadden we dit vanaf de weg nooit zelf gevonden. Toen we weer naar buiten liepen, kwam de baas naar buiten. Verrassend genoeg sprak hij Duits. Dit was even omschakelen als je al twee weken in het Engels communiceert, maar fijn om even een gesprek te voeren. Hij had jaren in Oostenrijk gewerkt en was met het verdiende geld teruggekomen. Ik vertelde hem dat ik aangenaam verrast was dat hij dit gezin ondersteunde. Dat komen we niet vaak tegen in Roemenië. Hij haalde zijn schouders op, hij had het goed en wilde graag dit gezin helpen. Met een fijn gevoel reden we weer terug de berg af. Wat heerlijk dat we dit gezin hadden gevonden en er ook onder de Roemenen mensen zijn die anderen helpen.

Zo wisselen blije, ontroerende, meelevende en verbazende momenten elkaar af in die twee weken. Het is intensief maar geweldig mooi en dankbaar werk om te doen. Bovendien zijn we met een fijne groep waar je ’s avonds altijd je verhaal kunt delen en iedereen meedenkt in oplossingen. Hoe verschillend we ook allemaal zijn, de lopersgroep bestaat gelukkig uit allemaal mensen met een groot hart voor de kansarmen in Roemenië.

Stap vooruit / Leed achter de deur / voedseltassen
Loper Caroline

Gelukkig kon het hulpgoederentransport weer doorgaan en gingen wij als lopersgroep ook weer naar Sovata. Wel met nog een heleboel coronamaatregelen zoals: 1,5 m afstand houden en mondkapjes op, in Roemenië ook buiten. Daarnaast ging ook een lading testen, desinfecteermiddel en houd-afstand-hesjes mee. Ik had er zin in maar vond het ook wel een beetje spannend met toch nog wel veel besmettingen wereldwijd.

Na 2 jaar niet geweest te zijn, viel mij de eerste dagen op dat er nog meer wegen geasfalteerd waren en dat er ook nieuwe huizen en hotels waren gebouwd, een stap vooruit!
T
och houdt het mij bezig, dat er nog steeds zo veel leed binnen de huizen is te constateren. De zorg in Nederland is echt nog niet zo slecht geregeld vergeleken met Roemenië. Wat zo fijn in ons land is, dat als je oud of gehandicapt bent, gekeken wordt wat je nog kan en is er ook dagbesteding voor deze mensen. Kom je in Roemenië dan is dat er niet. Een gehandicapte man, nog redelijk jong, met 1 been die de deur al 2 maanden niet uit was geweest, omdat de weg was opgebroken. Een oudere mevrouw van in de 90 die nog zelfstandig woont maar heel slecht ter been is. 1x op een dag komt een familielid langs.

Wat ook indruk op mij heeft gemaakt, maar waar ik zelf niet ben geweest (twee van mijn pakketten zijn er naar toe gegaan omdat mijn gezin met de noorderzon was vertrokken) is een jong meisje, nog geen 17 en met al 2 kinderen. Haar veel oudere man had al 4 kinderen uit een eerder huwelijk. Zo verdrietig dat nog steeds zoveel tienermeisjes (vooral bij zigeuners) zwanger raken. Wat zou het toch mooi zijn als dit kan worden voorkomen. Wij maken hen even blij maar de zorgen en armoede kunnen we niet weghalen.

Had ik het net over nieuwe huizen die gebouwd worden of zijn, er zijn nog genoeg huizen die er uitzien als een krot en waar ook mensen wonen. Elk jaar weer besef ik extra hoe goed ik het heb en wat een geluk dat ik in Nederland ben geboren, een dak boven mijn hoofd heb en altijd te eten.

Gelukkig zijn er ook veel blije momenten. De momenten dat men voedselbonnen of een uitnodiging voor 1 of meerdere pakketten krijgt en als het dan ook nog eens de eerste keer is dan is dat helemaal een grote verrassing.
Het allermooiste vind ik de voedseltassen en/of andere hulpmiddelen die wij in de laatste week rondbrengen. Van tevoren is een lijstje gemaakt wie een tas met boodschappen kunnen krijgen. Dit jaar gingen we o.a. naar een echtpaar dat een grote brand heeft gehad. De schok waren zij nog niet te boven en dat er dan aan hen wordt gedacht, wordt enorm gewaardeerd. Het ontroert me om te zien hoe blij en verrast de mensen dan zijn. Ook al is het maar een beetje aandacht dat we geven, het doet heel vee

Je wiegje zal daar maar staan
Loper Jaap Valk

Ik ben Jaap Valk, één van de vrijwilligers die in Sovata de uitnodigingen voor het ophalen van de pakketten rondbrengt. Dat is een interessante, tijdrovende en soms verrassende klus. We komen bij de mensen thuis en daar kan je voor verrassingen komen te staan. Dit was ook het geval bij een adres waar wij een jonge vrouw aantroffen: Eva

We (de tolk en ik) kloppen aan bij het volgende adres. Na enige herhaling gaat de deur open. Daar staat een jonge vrouw, bleek gezicht, wat grote angstige ogen met een kindje van rond een jaar op de arm. Ze is vergezeld van een groepje nieuwsgierige kinderen. Die worden naar binnen gedirigeerd wat maar moeilijk lukt. Bij de gebruikelijke check of zij de geadresseerde is, moet ze bekennen dat ze dat niet is.
Wie ze wel is: Eva, ze is de zus van de gezochte Eniko.
Waar is die dan? Die is met haar partner naar het buitenland om te werken. Zij past op haar kinderen. Ze heeft ook haar eigen kinderen bij zich. Ze kan zich wel legitimeren.
Wanneer komt Eniko dan weer terug? Niet helemaal zeker, maar in ieder geval wel voor Kerstmis. Het verhaal klinkt redelijk waterdicht, dus we besluiten de uitnodiging bij haar achter te laten en aan haar zus door te geven dat zij de pakketten komt ophalen. Eind goed al goed!
Maar dan komt er nog een vraag! “Waar is de uitnodiging voor mij dan?” Hoezo? Jij woont hier toch niet – alleen maar tijdelijk voor opvang van de kinderen van je zus?

“Ja, maar ik kreeg vorig jaar ook pakketten.”
O, dat zullen we dan ‘thuis’ moeten uitzoeken. Wat is dan je eigen adres?
Ik heb geen eigen adres meer. Ik ben weggegaan bij mijn partner. Die is regelmatig dronken en sloeg mij en de kinderen. Ben onder politiebegeleiding weggegaan.” Dan ben je even stil.
Wij kunnen er op dat moment niet zo veel aan doen. Beloven e.e.a. uit te zoeken en er op terug te komen. Bij het weggaan jengelen er enkele van de kinderen. Met een norse beweging ‘slaat’ ze ze van zich af. Het jengelen komt naar mijn gevoel van de honger. Bleke bekkies en holle ogen.

Thuis kijken we direct na wat er klopt van het verhaal over haar pakketten. Ja hoor, het klopt. Eva heeft bij haar partner Ferenc pakketten gehad in 2019. De uitnodiging stond wel op naam van de partner. Dat is niet gebruikelijk; als regel staan de uitnodigingen op naam van de vrouw en moeder. Dit om te voorkomen dat er in de situaties zoals we nu aantreffen de man met de ’buit’ er vandoor gaat.
Dat corrigeren we nu direct. Eva zal morgen haar uitnodiging krijgen!
Nu nog wat doen aan de directe nood. We verzamelen wat etenswaren uit onze voorraad. We moeten toch nog boodschappen doen voor het avondeten. Brood, meel, olijfolie, verschillende soorten fruit en wat snoepgoed. Dat kunnen we dan tegelijk afleveren.

Wat een blij gezicht  als we de enveloppe met uitnodiging gaan afleveren! Een grote grijns! En ook heel blij met de levensmiddelen. Ze zal wel iemand vinden die haar zaterdag kan helpen met het ophalen van de pakketten van haar en haar zus.

De situatie blijft me bezighouden en daarom ga ik enkele dagen later nog eens langs.Dan komt er nog wat meer los. De ruzies met haar partner liepen steeds verder op, voornamelijk veroorzaakt door overmatig drankgebruik. Op een gegeven moment loopt het zo hoog op dat ze door de politie ontzet moet worden. Ze krijgt onderdak in een blijf-van-mijn-lijf-huis. Toch iets anders dan in Nederland, ze moet na 2 maanden weer weg. Ze komt dan op straat te staan – geen dak boven haar hoofd en geen bron van inkomsten. Dan heb je dus een probleem met 3 kinderen waarvan de jongste 10 maanden is. Je kan er dan op rekenen dat je kinderen worden afgenomen door de kinderbescherming. Ze klopt bij haar zus Eniko aan die op het punt staat naar het buitenland te gaan om wat te verdienen. Die zit nog wel met 4 kinderen, dus dat is moeilijk. Maar als Eva nu op haar kinderen past mag ze daar ook tijdelijk wonen. De gezinssituatie van haar zus: 4 kinderen waarvan de oudste 11 jaar is en door de week in het lokale kindertehuis woont en alleen in de weekends thuis komt. En Eva heeft er 3. De oudste 8 jaar, ook door de week in het kindertehuis. Dan grijp je zo’n kans met beide handen aan.

Blijft natuurlijk wel het dilemma wat er gebeurt als zus en partner voor Kerst weer terug zijn? Het huis waar ze wonen is niet veel meer dan 1 grote kamer met divan annex bed. Daarnaast de entree met een kookruimte en een bad/toiletruimte. Maar om daar met 3 volwassenen en 7 kinderen te verblijven is wel wat veel!

En met deze informatie gaan we eind november terug naar Nederland. Dit bezoek blijft me lange tijd bezighouden. Via Facebook probeer ik beide dames op te sporen. Ik vind wel hun namen, maar misschien van een naamgenoot? Wie zal het weten. Op geen van de berichten via messenger volgt een reactie. Ik gebruik Google Translate om mijn berichten in het Hongaars over te zetten. Het heeft niet geholpen. Later hoor ik dat beide dames niet kunnen lezen. Dan loopt het spoor dood en moeten we volgend jaar maar proberen uit te vinden waar de dames dan zijn en wat de situatie met de kinderen is.
Ik zoek contact met één van de lokale medewerkers van Pro Sovata – de lokale zusterorganisatie. Die heeft contact gehad met de partner van Eniko. Ze kwam daar op aanraden van de sociaal werkster van de Gemeente. Ze kwam een aanbod doen om dat gezin op te nemen in het ‘Broodproject’. Op die manier helpen we enkele gezinnen aan 3 dagen per week brood. Met lokale bakkers maken we de afspraak dat een gezin 3 dagen per week een brood kan komen halen en daarvoor niet hoeft te betalen. De Stichting betaalt de rekening.
Op mijn verzoek gaat ze terug naar het betreffende adres en heeft ze gevraagd naar de huiselijke situatie. Het blijkt dat Eniko vertrokken is onder achterlating van 2 kinderen.
Een adres is niet bekend. Het vermoeden bestaat dat ze terug is naar het dorp waar ze geboren is en haar moeder nog woont. Daar staat ze ingeschreven en daar kan die gemeente haar mogelijk helpen. Ook haar zus Eva is vertrokken, naar men zegt naar een ander dorp in de omgeving,

Al met al een heel droevige situatie. Vooral voor de kinderen natuurlijk. Als je leven op die manier begint, zie er dan later maar wat van te maken. En dat gold ook voor de (jonge) moeders.
Wij zullen onze kanalen gebruiken om te achterhalen wat er is gebeurd en wat de situatie is. Hopelijk kunnen wij bij het volgende pakkettentransport de dames met hun kinderen weer koppelen aan een Nederlands pakketgezin.

De eerste keer voor het “echie”
Loper Francis Willemsen

Mijn eerste verslag en ook mijn eerste keer dat ik meega met de lopersgroep.
Niet alles was nieuw voor me.... gelukkig. Meerdere jaren ben ik in november een week naar Sovata gegaan om mee te kijken en een beetje mee te helpen maar nu was het voor het "echie".
Ik geloof dat ik moeilijk kan kiezen wat het meeste indruk heeft gemaakt, dat zijn zo veel zaken en personen.
Het begint al bij de eerste dag, hoe alles bij de lopersgroep is georganiseerd, een geoliede machine.... de huiskamer wordt omgebouwd tot kantoor en administratie plaats.
Dit is tevens ons crisiscentrum en hier wordt alles zeer nauwkeurig bijgehouden en verwerkt.

De vele bezoeken die afgelegd worden voordat de winterpakketten daadwerkelijk opgehaald kunnen worden door de mensen daar. De huizen en huisjes, soms hutjes en flats (zonder lift), de mensen, eigenlijk allemaal vriendelijk en gastvrij, maar soms zo schrijnend arm en/of ziek. De tolken die elke dag geregeld worden om met ons mee te lopen, de auto’s die geregeld worden, het is zo veel wat ik gezien heb en zo knap hoe het in elkaar zit. De goede sfeer in het huis zelf, iedereen heeft zijn of haar kwaliteiten en daar wordt gebruik van gemaakt. Positieve energie kreeg ik er van! Veel gelachen maar vooral hard gewerkt!

De diverse kleine woongemeenschappen van de Roma's blijven een apart verhaal en onbegrijpelijk voor mij. Hoe kun je zo blijven wonen en leven, ook met kinderen? Geen enkel vooruitzicht op een ander leven.We hadden natuurlijk te maken met de pandemie, veel mensen overleden in dat eventjes dat wij er waren. Het is mij niet altijd duidelijk of dit door covid kwam... vaccineren heeft bijna niemand gedaan daar. Indrukwekkend was de begraafplaats met ontzettend veel nieuwe graven.

Veel zieke mensen, die medicijnen, ziekenhuis bezoek of hulpmiddelen nodig hebben. Soms kon dat geregeld worden maar lang niet altijd. Zo hoorden we na terugkomst in Nederland van een overlijden van iemand die ik twee keer bezocht heb. Dat doet wel iets met je.
Groot respect voor iedereen die op welke wijze dan ook een steentje bijdraagt aan deze mooie en eerlijke organisatie! Ik ben verkocht en hoop in 2022 weer van de partij te zijn!

Verborgen verdriet
Loper Alie Veenstra

Wat was het spannend dit jaar of we wel zouden gaan of toch niet. Corona kon nog steeds roet in het eten gooien. Maar uiteindelijk konden we dan toch echt vertrekken naar Sovata. Na 2 jaar afwezigheid waren we er dan eindelijk weer! Ik kon het ook echt pas geloven toen ik weer in “ons huis” aankwam. En daarna werd het nog spannend of de vrachtwagens aan zouden komen. Maar gelukkig ging dat ook weer helemaal goed! En op donderdagochtend hebben we ze met de hele groep weer verwelkomd. Dit zijn toch wel altijd de mooie dingen die mij bij blijven tijdens ons verblijf in Sovata. Net of Sinterklaas in het dorp aankomt.

Maar daarnaast zijn er natuurlijk ook toch wel trieste dingen. Doordat je al zoveel jaren meeloopt, loop je toch ook vaak dezelfde wijken om de uitnodigingen uit te delen. Je weet dus een beetje wat er speelt. Zo kom ik ook al een aantal jaren bij een gezinnetje in het afgelegen Capeti. Moeder heeft 4 kinderen, waarvan de jongste nu 4 jaar is. Dit gezin heeft al een hele geschiedenis achter de rug. De 3 oudste kinderen zijn van een andere vader dan de jongste. En toen de moeder zwanger was van de jongste heeft vader zelfmoord gepleegd.

Toen wij in 2017 bij het gezin kwamen had moeder bijna niets voor de baby die op komst was. Wij hebben toen nog kunnen regelen dat er een kinderwagen met de vrachtwagen mee zou gaan die de volgende dag naar Sovata zou komen. Ondertussen zijn de kinderen groter geworden en gaan ze naar school toe, maar er heerst daar veel armoede. De moeder stuurt mij wel eens berichtjes waarbij ze bijv. vraagt om hout voor de kachel. Ik ga hier verder niet op in, want dan is het einde zoek om iedereen te helpen. Maar afgelopen november kwam ik weer bij dit gezin. Vanwege de corona konden wij helaas niet naar binnen in het huisje. Dus de moeder troffen wij buiten. Ze was vond ik niet zo uitbundig als de vorige keren. De kinderen liepen wat heen en weer, maar de oudste leek niet aanwezig. We vroegen moeder of haar zoon er ook was, want we wilden hem wel even spreken/zien. Moeder kwam met wat kleding en liep naar een schuurtje. Even later kwam hij daar uit en er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij ons zag. We namen hem even mee naar de auto, want we wilden even met hem praten. Even horen hoe het met hem ging. Er kwam helaas niet veel uit. We hadden van het Nederlandse gezin waar hij een paar jaar geleden met de kindervakantie is geweest een brief voor hem meegekregen. Toen hij deze brief las zag je de glimlach gelukkig weer terugkomen. Op de vraag of het verder goed met hem ging zei hij ja…. Maar ergens had ik het idee dat er wat aan de hand was. Maar ja, wat…. We gaven hem nog wat koekjes mee en hij ging weer terug naar huis, met de brief weggestopt in zijn broekzak.

Een paar dagen later gingen we de voedselpakketten uitdelen en één van mijn collega’s is toen ook bij dit gezin een voedselpakket gaan brengen. Gelukkig zat de jongen toen in het warme huis en was hij aan het leren voor school. Hopelijk kan ik hem volgend jaar weer zien en wordt hij ook wat spraakzamer. Want ik wil toch wel eens weten wat er zich in dat koppie afspeelt. 

Omaatje is niet meer
Loper Nienke van Toor

Ik kijk mijn dagverslagen nog eens terug… wat heeft het meeste indruk op mij gemaakt? 2021 was sowieso een bijzonder jaar. We mochten weer naar Sovata en de mensen waren zó blij dat we er waren! Overal werden we met ongeloof, enthousiasme en warmte ontvangen. Hoe welkom kun je je voelen!? 2021 is ook het jaar, dat mijn dochter Marije met mijn man Ronald plus onze vriend Marc een paar dagen langskwamen. Gewoon eens om te kijken wat wij hier nu allemaal doen. Natuurlijk kennen ze de verhalen en Ronald en Marije waren al eerder in Sovata geweest, maar het nu weer met eigen ogen zien hoe de mensen er leven, dat blijft confronterend. Zeker voor Marc die echt voor het eerst de armoede zag, de lemen hutjes, de erbarmelijke omstandigheden waarin sommige gezinnen leven. Uiteraard hebben we ze alle drie meteen ingeschakeld om mee te helpen, wat ze met liefde en met groot enthousiasme hebben gedaan.

2021 is ook het jaar van afscheid nemen. We waren koud in Sovata toen ik het bericht hoorde: Mijn omaatje Jusztina uit Sarateni is overleden. Een paar maanden terug al, maar ik wist dat niet. Die kwam binnen! Mijn omaatje die ik bijna 20 jaar elk jaar een doos heb toegestuurd waar zij ontzettend blij van werd, hoewel de spullen uit de doos na ontvangst door de familie werd leeggerauscht. Een reep chocola, een pakje thee en de bloembollen mocht oma houden. (Ik wist dat maar vond dat niet erg.) Mijn oma die elk jaar als ik kwam in tranen uitbarstte en me omhelsde alsof ik haar verloren dochter was. Mijn omaatje die een hard leven heeft gehad, zonder veel liefde, met familie die nauwelijks naar haar omkeek. Mijn omaatje, die vertelde dat zij in dat ene bezoekje per jaar van mij meer liefde kreeg dan het hele jaar daarvoor tesamen. Hoe triest. Mijn omaatje dat elk jaar de bloembollen plantte die ik haar stuurde en in het voorjaar dan aan mij dacht – zo vertelde ze mij. Mijn omaatje die de laatste jaren kampte met Alzheimer, maar die me nog steeds herkende… ik mis haar. 

MAAR… ik heb een nieuw omaatje gevonden! De doos die ik voor Jusztina gevuld had, moest een nieuwe bestemming krijgen. Tijdens het uitdelen van de enveloppen hield ik mijn ogen open om een nieuw omaatje te vinden die ik blij kon maken.
Ik heb ze gevonden: Ana uit Chibed. Ze liep in Chibed langs de weg, zag dat ik op zoek was naar een adres en hielp mee het te vinden. We zijn half Chibed doorgelopen, waarna Ana er achter kwam dat het toch de andere kant op moest zijn. Weer terug, op Ana’s tempo, wat erg langzaam is. En ondertussen maar babbelen in het Hongaars, waar ik uiteraard geen woord van verstond, wat haar dan weer niet kon schelen. Ze had even aandacht. Uiteindelijk hebben we het adres gevonden waar ik moest zijn, waarna we afscheid namen. Later in die week ga ik samen met Marije terug naar Ana. We komen te weten, dat ze twee weken terug weduwe is geworden en omdat het hier zeker drie maanden duurt voordat je een uitkering krijgt, ze geen geld heeft. Ze kan wel wat hulp gebruiken. Ana kan niet goed lopen, heeft net als vele mensen hier 'fay' ofwel pijn... in haar rug zoals de tekening die ze maakt laat zien. We hebben geen tolk bij ons maar Ana tekent alles: de 'moist' die aldus de tekening van druiven is gemaakt, haar man van wie ze hield (hartje) die ten hemel is gegaan (ballon). Heel grappig om zo te communiceren maar geen vrolijke onderwerpen. Ana vindt het heerlijk om bezoek te krijgen dus het is moeilijk om weg te komen. Uiteindelijk lukt dat, na mijn belofte terug te komen én de belofte dat zij hulp krijgt. Ter plekke besluit ik haar als nieuw omaatje te adopteren.