De lopersgroep bestaat uit vrijwilligers van de Stichting die, vooruitlopend op het hulpgoederentransport, naar Sovata gaan om alle gezinnen te bezoeken die hulp vanuit Nederland krijgen in de vorm van dozen en/of voedselbonnen. In krap twee weken brengen zij alle 1.000 gezinnen een persoonlijk bezoekje. Het is een grote operatie die secuur moet worden uitgevoerd. Ieder Nederlands gezin verwacht tenslotte dat haar doos en/of voedselbonnen bij de juiste familie wordt afgegeven; want dáár gaat het tenslotte om, het persoonlijke contact tussen twee families. Al 28 jaar worden deze transporten door ons georganiseerd, maar elk jaar is er altijd wat speciaals aan de hand.

Voorbereidingen
Aan het transport gaan een paar weken van veel voorbereidingen vooraf, met name administratief: De bijna 1.000 inschrijvingen verwerken, vragen van Nederlandse gezinnen beantwoorden, uitnodigingen maken voor de Roemeense gezinnen om de dozen op te halen, enveloppen stickeren etc. etc. We zijn er dagen zoet mee. Het resultaat is een hele grote koffer vol met bijna 1.000 gevulde enveloppen, klaar om in Sovata persoonlijk door ons, de lopersgroep, te worden overhandigd. De enveloppen bevatten uitnodigingen om op een bepaalde datum en tijd aanwezig te zijn bij de vrachtwagens die centraal in het dorp staan opgesteld, om daar de felbegeerde dozen op te halen die zijn gevuld door enthousiaste Nederlandse gezinnen die hen een steuntje in de rug gunnen.

Op 22 oktober is dan eindelijk de dag aangebroken dat wij naar Sovata vertrekken. Onze lopersgroep bestaat ook dit jaar weer uit acht vrijwilligers van onze Stichting die allemaal al heel lang tot al een paar jaar mee gaan: Alie, Caroline, Francis, Jaap, Keesjan, Nienke, Sjef en Wilma.
Dit keer vertrekken we op een zondag en –nieuw- vanuit Keulen, omdat de vlucht vanuit Eindhoven op zaterdag heel duur was en de vlucht vanuit Keulen alleen op zondag vertrok. Het is even wennen, maar gelukkig komen we na een lange dag reizen, mooi op tijd in Sovata aan en kunnen we ons ‘Lopershuis’ gaan inrichten. We zitten al jaren in hetzelfde pension, om de simpele reden dat dit het enige pension is waar we de huiskamer in een kantoor kunnen omtoveren en we een heel souterrain hebben waar we o.a. alle boodschappenpakketten kunnen samenstellen.
In de avond gaan we lekker uit eten bij ons favoriete restaurant Kicsi Gomba ofwel de Kleine Paddenstoel. Het eten is duurder geworden maar voor ons Nederlanders nog steeds aantrekkelijk geprijsd. Ze hebben nog dezelfde kok en dus smaakt het eten weer heerlijk en vertrouwd.

We kunnen beginnen
Maandag start ons echte werk. Gisteren hebben we het kantoor ingericht en alles aangesloten wat aangesloten moest worden; vandaag zijn de enveloppen aan de beurt. De voedselbonnen die wij ter plaatse hebben besteld, zijn bij ons afgeleverd en het is nu onze taak om de bonnen nauwkeurig uit te tellen en in de goede enveloppen te doen. Ook worden de laatste aantekeningen op de enveloppen gezet en eventuele post vanuit Nederland erbij gevoegd. Als laatste worden alle enveloppen op straat gesorteerd en op een heel lange tafel uitgestald. Chibed, Sarateni en Eremitu liggen apart. Die zijn nog niet aan de beurt. Als we in de middag buiten in de tuin gaan lunchen is alles bijna al klaar! We hebben lekker hard gewerkt. Vanavond zal de eerste bezorgronde zijn, dan komen ook de tolken ons helpen. Die hulp hebben we hard nodig, want al spreken Alie en Sjef best al een mondje Hongaars, als mensen echt vragen gaan stellen, dan wordt het zelfs voor hen moeilijk.

Rond 17.00 uur druppelen de tolken binnen. Het echte rondbrengen gaat dan serieus beginnen! Wanneer we op pad zijn gegaan om mensen te gaan verblijden met de felbegeerde envelop, wordt ook de tam-tam gestart: “de Hollanders zijn er weer!”. In no-time weet heel Sovata dat we er zijn. Dat is positief want dan blijven de mensen vaak thuis, want wie weet komen wij ook dit jaar weer langs.

Rond half acht is de avondshift afgelopen. Nadat iedereen weer binnen is, gaan we lekker eten. Meestal blijven we hiervoor gewoon lekker in het lopershuis en wordt er bij toerbeurt gekookt. Onder het eten worden de belevenissen van die middag en avond besproken. Niet alleen de leuke verhalen komen aan bod, maar ook de verdrietige gebeurtenissen. Er is het afgelopen jaar weer veel gebeurd en als we bij de mensen thuis komen, horen en zien we veel van hun lief en leed.
We kunnen terugkijken op een eerste goede dag; aan de stapels enveloppen op tafel kun je het nog amper zien, maar de eerste enveloppen zijn bezorgd. Over een of twee dagen zullen ook de eerste stapeltjes verdwenen zijn. Uiteraard kunnen we niet alles direct bezorgen; mensen zijn verhuisd (dat wordt uitzoeken waar ze dan nu wel wonen), sommigen zijn overleden (de Nederlandse familie bellen we dan met de vraag wat we met de bonnen en/of dozen mogen doen) of mensen die nu niet thuis zijn en we dus nog een keer langs moeten gaan om te kijken of we dan wel de envelop kunnen uitreiken.
We hebben in de jaren best wel een vast ritueel en schema ontwikkeld. Zo wordt na het eten standaard eerst de administratie bijgewerkt, dan volgt facebook en tenslotte drinken we gezamenlijk nog wat. Soms hebben we zelfs nog tijd voor een spelletje. Dit jaar is Rummikub favoriet.
In de volgende dagen verloopt ons ritueel een beetje hetzelfde. Iedere dag gaan wij op pad met een tolk. We lopen een ochtendshift, een middagshift en zelfs nog een avondshift. Na een week is, zoals verwacht, de tafel al aardig opgeruimd.

Een beetje Sinterklaas
Op onze rondes komen we soms heel schrijnende gevallen tegen. Door omstandigheden ontvangen sommige mensen dit jaar geen pakket meer, maar hebben ze, bij wijze van spreken, geen droge boterham meer op de plank liggen. Deze speciale gevallen zetten we op een lijst en het lijkt wel of elk jaar deze lijst langer wordt. Voor deze veelal eenzame en schrijnende gevallen, organiseren wij als lopersgroep elk jaar wat extra’s: zij krijgen allemaal twee grote boodschappentassen, vol met eten en producten die met het transport meekomen zoals koffie, shampoo, zeep, stroopwafels, afwasmiddel en chocola. Ook doen we er altijd wat lekkers uit Nederland in. Met behulp van speciale sponsoren kopen we daarnaast in Sovata alle overige benodigde etenswaren en artikelen die lokaal goedkoper zijn dan in Nederland. Iedereen houdt elke dag z’n oren en ogen open en noteert het als we een kandidaat voor dit extraatje tegenkomen.
in de 2e week dat we in Sovata zijn, vullen we in ons lopershuis de tassen met alle spullen en brengen die dan naar alle families die wij op de lijst hebben gezet. We voelen ons dan altijd een beetje Sinterklaas. We komen dan onverwachts. Altijd dezelfde verbazing…. Wat komen die mensen nu doen? En als ze dan zien wat ze krijgen, dankbaarheid, tranen soms met tuiten. Zo’n dankbaar werk om te mogen doen!

Algemene dozen
In de eerste week is ook Chibed aan de beurt om bezocht te worden. Dit is een dorpje in de buurt van Sovata. Nienke, Alie en een tolk hebben de hele dag uitgetrokken om de twee zigeunergemeenschappen te bezoeken. Sinds 2 jaar hebben we hier een nieuwe benadering gekozen; We schrijven de gezinnen niet in, maar ELK HUISJE krijgt een pakket, één doos waar alleen maar basisspullen in zitten. Hiermee wordt voorkomen dat sommige families wel en sommige geen pakket krijgen. Op deze manier krijgt ook iedereen wat en nagenoeg hetzelfde. Het voorkomt in deze kleine, hechte gemeenschap scheve ogen, wat in het verleden zelfs tot ruzie in de gemeenschap heeft geleid.
Alle huisjes worden afgelopen en in kaart gebracht. De hoofdbewoner krijgt een uitnodiging om de doos op halen tijdens de uitdeeldag in Chibed. We kunnen dit alleen zo doen, omdat we dit jaar zoveel algemene pakketten hebben gekregen van de Nederlandse families. We kunnen iedereen in deze gemeenschappen blij maken met een pakket! Fijn dat er zoveel mensen gehoor hebben gegeven aan onze oproep!
De rest van de lopersgroep neemt ’s middags de overige delen van Chibed voor hun rekening. Een dag later wordt het dorp Sarateni door ons voorzien van uitnodigingen voor het ophalen van alle hulpgoederendozen uit Nederland, zodat aan het eind van de week Chibed en Sarateni van ons lijstje is afgestreept.

Even rust
Na een week van hard werken sluiten we de eerste week op zaterdagavond af met een gezamenlijke borrel. Een toost op de goede afloop van deze week, en een toost op een veilige reis van de vrachtwagens die in IJsselstein geladen zijn en morgen (zondag), net als de overige transportvrijwilligers, zullen vertrekken op weg naar Sovata.

Op zondag hebben we een dagje vrij. Het weer is prachtig en we hebben onszelf een uitje beloofd. We gaan naar het Jezusbeeld dat op een uurtje rijden van Sovata bovenop een berg staat. We nemen de moeilijke route naar boven, al klimmend en klauterend. Misschien had het achteraf toch verstandiger geweest gewoon het pad te volgen. Maar goed, met wat teamwerk komen we met z’n allen boven. Heerlijk om zo in het zonnetje in een t-shirt te kunnen lopen en te kunnen genieten van het mooie weer en het prachtige uitzicht.

En dan …..problemen
Omdat we op ons loopschema ‘voor’ liepen, wilden we op maandag eigenlijk iets cultureels gaan doen (museum bezoeken). Helaas… het uitje was ons niet gegund; de bus van het kindertehuis Tinkerbell waarmee we daar heen zouden rijden, weigerde dienst. Noodgedwongen zijn we toch maar weer gaan werken. Er lagen nog diverse enveloppen die moesten worden rondgebracht. Dat had nog even kunnen wachten, omdat we later die week toch daar in de buurt zouden komen. Maar goed, gedaan is maar gedaan.
We gaan ons dus ook in de 2e week niet vervelen en kunnen morgen daar vol mee aan de slag. Dinsdag is het de beurt aan Eremitu om de enveloppen uit te delen. ’s Avonds komen Karin, Edwin, Hans en Petra bij ons langs. Ze zijn na de dozeninzameling in IJsselstein met een busje vanuit Nederland naar Sovata gereden. Als zij er zijn betekent dat altijd dat de lopers weer vol aan de slag kunnen, zij nemen altijd nieuw werk mee vanuit IJsselstein.
In de middag krijgen we bericht dat de vrachtwagens problemen hebben bij de grens. Hulpgoederen worden extra gecontroleerd (politiek Roemenië wil een statement maken richting Nederland door gedoe met wel/niet schengenland), waardoor de vrachtwagens heel veel vertraging oplopen. Niet alleen onze, maar alle goed bedoelde hulpgoederentransporten vanuit Nederland ondervinden dezelfde controles. Uiteindelijk krijgen onze chauffeurs aan het einde van de dag toestemming om door te rijden, zij het dat de vrachtwagens wel door de douane zijn vergrendeld. In Sovata moeten zij dan weer wachten; alleen in het bijzijn van de overheidscontroleurs mogen de vrachtwagens worden gelost. Tijdens dat lossen zullen de controleurs steekproeven nemen uit de gehele lading.
Woensdag is het voor iedereen de hele dag wachten op het verlossende bericht wanneer de controleurs gaan komen. Deze blijken uiteindelijk pas op donderdagochtend te gaan komen. Maar hoe laat is alleen nog niet duidelijk…
Om de tijd te doden gaan we alvast maar de boodschappen doen voor de boodschappenpakketten. Daarna bezoeken we de begraafplaats in Sovata; Het is namelijk Allerheiligen. Dit is een van de bijzondere dagen in Roemenië waar veel aandacht aan wordt besteed. Ook wij hebben ondertussen al veel bekenden verloren in Sovata, zodat we ons graag aansluiten bij deze mooie traditie en ook een bloemetje en kaarsje gaan zetten op hun graf.
En verder is het wachten…. en wachten… en wachten… totdat we weer verder kunnen….
Donderdag ochtend wachten we nog steeds op het bericht wanneer de controleurs in Sovata zullen zijn.
We gaan naar Tinkerbell waar de rest van de vrijwilligers en de chauffeurs op hun nagels zitten te bijten. Vanmiddag is het uitdelen van de dozen gepland in Eremitu. Kan deze uitgifte wel doorgaan? Zal het lukken om de dozen daar om 15.00 uur te krijgen? Twee lopers gaan na de lunch alvast richting Eremitu om in eerste instantie de leraren daar op de hoogte te brengen van de situatie. We weten niet of we wel of niet kunnen gaan uitdelen. Het blijft spannend.

 En dan om 15.00 uur gaat de telefoon: de vrachtwagen zijn deels gelost en de pakketten zijn onderweg naar Eremitu! Wat waren wij blij! Na alles snel uitgeladen te hebben, konden we 20 minuten later dan gepland gelukkig beginnen met het uitdelen van de pakketten. Wat een opluchting!

Het is gelukt
Op vrijdag kunnen we onze voedselpakketten afmaken door de spullen uit Nederland erbij te voegen. Meteen zijn we ook begonnen met het uitdelen van de tassen om de verloren tijd in te halen. Zeker na alle spanning of de vrachtwagens zouden kunnen uitladen, is dit extra dankbaar om te mogen doen. Mensen die niets verwachten, maar toch nog wat krijgen. Zo mooi om te zien en te doen.
’S Middags is het uitdelen van de dozen in Sarateni en Chibed. Het is de generale repetitie voor de Grote Uitdeel Dag in Sovata. Met alle hulp die in Sovata nu aanwezig is, verloopt alles snel en soepel en zonder problemen.
Zaterdag is het een frisse dag, maar door onze jarenlange ervaring weten we hoe we ook het uitdelen in Sovata snel en systematisch kunnen laten verlopen, waardoor de mensen niet lang in de rij hoeven te wachten. En wij houden ons wel warm door veel te lopen en bezig te zijn met de uitgifte van de dozen. Alles verloopt prima en als de laatste doos is uitgegeven en alles is opgeruimd, gaan we rond 15.00 uur met een goed gevoel weer richting ons lopershuis. Even de voetjes omhoog, lekker bijkomen van alle drukte en spanningen van de laatste dagen, alle administratie opruimen en tenslotte gaan we allemaal naar Tinkerbell toe waar voor ons een afscheidsavond is georganiseerd. Met goulash, een kampvuur en muziek wordt dit transport voor alle vrijwilligers feestelijk afgesloten samen met alle kinderen en families in Tinkerbell.
Op maandag worden nog wat klusjes buiten het transport om gedaan. Op de basisschool in Sarateni worden schoenendozen met cadeautjes en schoolspullen aan de kinderen uitgedeeld, de laatste reserve dozen en voedseltassen weggebracht en het huis wordt weer in de originele staat gebracht. En op deze laatste avond gaan alle vrijwilligers als afscheid nog één keer gezamenlijk eten om deze activiteit op gepaste wijze af te sluiten.

Jaap
Tijdens het diner neemt Jaap onverwachts het woord. Als een van de oudste lopers en een van de vrijwilligers die al heel lang met de lopers mee gaat, bedankt hij in hele mooie woorden iedereen voor het feit dat hij al zo lang in deze hechte groep heeft mogen meelopen. Hij kijkt met veel plezier en met gepaste trots terug op al die jaren dat hij samen met de Stichting hier hulp en ondersteuning heeft kunnen geven aan vele, vele families. Echter, Jaap vindt dat er een tijd is van komen en van gaan; tijd om plaats te maken voor een jongere garde. Iedereen aan tafel is geëmotioneerd door zijn speech, maar snapt ook heel goed dat op zijn leeftijd (82) het ook een keer mooi is geweest. Gelukkig geeft Jaap meteen wel aan, dat zolang zijn gezondheid dat toelaat (en we kennen weinig mensen die zo fit zijn als hij), hij de Stichting in Nederland blijft ondersteunen met zijn hand- en spandiensten.

 Het zit erop

Dinsdag vertrekken we met een voldaan gevoel. Het zijn altijd intense weken, maar het is mooi om te zien dat we weer veel mensen blij hebben kunnen maken met dozen, voedselpakket en/of voedselbonnen. De mensen zijn zó dankbaar, dat dit alle inspanning meer dan waard maakt. Het feit dat er mensen zijn uit een heel ver land die hen belangrijk genoeg vinden om moeite voor te doen, die hen zomaar iets geven, die hen helpen… dat geeft de mensen hoop en de kracht om de naderende wintermaanden door te komen. Meer dan eens hebben we dit letterlijk zo mogen horen van de families die wij hebben bezocht. Hoe mooi is dat!

De Stichting kan dit transport alleen maar doen omdat er in Nederland families zijn die de dozen vullen, die voedselbonnen schenken, er vrijwilligers zijn die hand- en spandiensten verrichten tijdens de voorbereidingen en de uitgifte in Roemenië en, niet in de laatste plaats, dankzij de chauffeurs die 4000 km voor ons hebben gereden. En dat alles mogelijk gemaakt dankzij onze sponsoren.
Al deze mensen willen wij, mede namens alle kansarme Roemeense gezinnen en kinderen, van harte bedanken!
Alie, Caroline, Francis, Jaap, Keesjan, Nienke, Sjef en Wilma.

Bent u na het lezen van dit dagboek ook enthousiast geworden? Wilt u meehelpen en dit jaar ook een pakket maken? Lees dan verderop in het magazine hoe dit kan. Dan kunnen we hopelijk in het najaar van 2024 nog meer mensen blij maken! Stuur dan een mail naar  Alie (Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.) en zij neemt direct contact met u op.